Angst voor de afwijzing

Ik vind het super spannend, persoonlijk en kwetsbaar om met je te delen hoe ik naar de wereld kijk. Omdat ik me besef dat ik niet DE waarheid ken. Ook wil ik niet de pijn die we voelen ontkennen, ik weet hoe pijnlijk klachten en emotionele pijn kunnen zijn. Ik wil ook niet zeggen dat het leven maakbaar is, ook ik ga een hobbelig pad. En toch is dat waar het naar mijn gevoel werkelijk over gaat: het niet durven delen uit angst voor afwijzing. Daarom wil ik mijn inzicht met jou delen. In de hoop dat het je inspireert.

Dus ken je dat? Dat er wel eens een kwartje valt en je gewoon doorgaat met leven. Je er wel nieuwsgierig naar blijft. Blijft lezen en luisteren, vooral naar de verhalen van anderen. En dan ineens valt het kwartje helemaal op z’n plek. Ik had het met het volgende inzicht.

Ik wist al dat het onderdrukken van onbewuste emoties voor aanhoudende klachten kan zorgen. Voor een disbalans in ons systeem. En dat we deze emoties onbewust onderdrukken vanwege de angst voor de afwijzing. Dat we diep van binnen bang zijn om er niet bij te horen, alleen achter te blijven en dat niet te overleven. En dat daarmee eigenlijk de angst voor de afwijzing de angst voor de dood is.

Maar vanuit kosmisch perspectief gaat onze ware zelf nooit dood. Ons lichaam sterft af, maar wij reizen verder. We zijn niet ons lichaam, we zijn dus ook niet onze klachten. Dus stel, als onze ware zelf nooit dood kan gaan, dan hoeven we ook niet bang te zijn om afgewezen te worden. Want we overleven het, altijd. Wij reizen altijd verder. Dus als wij onze identificatie met ons lichaam loslaten, met ons ego en onze ego angsten. Dan laten we ook de angst los voor de dood en daarmee de angst voor afwijzing. En daarmee het onderdrukken van onze emoties. En daarmee worden we weer gezond van binnenuit. Het herstellen van onze angst laat ons herstellen van onze klachten. De genezing vindt in onze denkgeest plaats.

Je mag ervan vinden wat je vindt. Je mag het er helemaal mee oneens zijn, iedereen heeft zijn eigen waarheid van binnen en van buiten. Ik vind het in ieder geval een heel bevrijdend idee. En ik zie het ook telkens in mijn praktijk gebeuren. Telkens als iemand een glimp van zichzelf opvangt van wie hij of zij in ware essentie is, en echt doorvoelt dat hij/zij er mag zijn. Dat dan de angst om zichzelf te zijn verdwijnt en daarmee de klachten, soms zelfs als sneeuw voor de zon in het moment zelf.  Ze zijn niet meer nodig om ons weg te houden van onze diepste angst, die niet daadwerkelijk bestaat. Want we blijven voortbestaan. Ook al zijn we dat vergeten.

Stel je voor dat dit waar is en we hier allemaal naar zouden gaan leven? Hoe zou de wereld er dan uitzien?