Als je omgeving het (ook) ziet

Wat me opvalt tijdens de laatste sessies van trajecten is dat het niet alleen de coachees het zelf zijn die vaak merken dat het beter gaat. Ook hun omgeving ziet het verschil.

Zelf kreeg ik, toen ik eindelijk begon te herstellen van long-covid via de mind-body visie, ineens te horen: “Je kijkt weer anders uit je ogen”.  

En deze mooie uitspraken kregen mijn coachees terug vanuit hun omgeving:

“Eindelijk zie ik weer mijn oude partner terug”.

“Ik hoor weer je oude lach”.

“Je bent weer net zo lekker bijdehand als vroeger!”

Als we er middenin zitten, hebben we soms niet eens door hoeveel beter het al gaat. Dat we weer dingen doen die een paar weken of maanden geleden nog onmogelijk leken.

Pas als we samen terugkijken in het werkboek, komt vaak het besef. Als ze echt terugkijken naar hoe het met ze ging bij aanvang van het hersteltraject, beseffen ze: hé, ik ben al een heel eind.

Dit komt door het Blue Dot Effect. Dit is een psychologisch fenomeen waarbij ons brein geneigd is om problemen te blijven zien, zelfs als ze minder worden.

In het oorspronkelijke experiment kregen mensen blauwe stippen te zien. Toen het aantal blauwe stippen afnam, begonnen ze ook neutrale stippen als blauw te beoordelen. Hetzelfde gebeurde met gezichtsuitdrukkingen: minder boze gezichten? Dan zie je zelfs neutrale gezichten als boos.

Ons brein past zich aan en verschuift ongemerkt de grens van wat we als “probleem” ervaren. Dus zelfs als het echt beter gaat, blijft je brein zoeken naar wat er niet goed is. Niet omdat je overdrijft, maar omdat je nog kijkt met de bril van toen.

Met welke bril kijk jij naar jezelf?

En wat zou je zien als je keek vanuit je groei in plaats van je klacht?

Toen we tijdens de laatste sessie samen terugkeken zei een coachee:

“Ik voel me als een bloem die langzaam opengaat. Alles komt weer tot leven, na zo’n lange stilstand”.

En dat is best spannend. Het vraagt moed om het leven weer op te pakken. In kleine stapjes, vanuit vertrouwen. Trouw zijn aan jezelf is daarin niet alleen een voorwaarde voor herstel, maar soms ook de grootste uitdaging.

Echt je eigen keuzes maken die goed zijn voor jou, ongeacht de reactie van de ander. Het jezelf waard vinden om voor jezelf te kiezen. Niets meer te onderdrukken, maar jouw wil en emoties gaan volgen.

Hoe vaker je dat doet, hoe meer het een nieuw gezond patroon wordt.

Eentje waar je de rest van je leven de vruchten van plukt.

Wat zou jij graag weer willen horen van jouw omgeving?