Zorgt onbewuste boosheid voor ons negatieve zelfbeeld?

In zijn bekende boek Healing Back Pain beschrijft Dr. Sarno hoe we als kind vaak onze boosheid inslikken uit angst voor de reactie van onze omgeving. We zijn afhankelijk van die omgeving en doen alles om de verbinding te behouden.

Zelfs wanneer onze boosheid volkomen begrijpelijk is, omdat we ons niet gezien, erkend, geholpen of getroost voelen of ons zelfs pijn wordt gedaan, kan het uiten ervan “gevaarlijk” zijn. De af

wijzing die daarop volgde, maakte dat er geen ruimte was voor onze emoties. Boosheid was “ongepast”, “te veel”, of “iets wat je gewoon niet doet”.

Die onderdrukte boosheid blijft echter bestaan. Ze blijft in ons systeem aanwezig en stapelt zich op als onbewuste woede, die zich later kan uiten in onbegrepen lichamelijke of emotionele klachten. Aldus Sarno.

Naast deze reacties van ouders op onze emoties zorgt volgens Freud ook het superego ervoor dat onze emoties onbewust blijven. Het uiten van boosheid voelt niet alleen gevaarlijk, het voelt ook ongepast om die boosheid überhaupt te hebben richting onze gezinsleden. Zelfs als ze ons pijn doen, blijft het onze familie. Ons superego, ons geweten, veroordeelt die gevoelens.

Daardoor klapt de boosheid naar binnen. We voelen ons schuldig, schamen ons, en trekken de pijnlijke conclusie dat er iets mis is met ons. Dat we niet goed genoeg zijn. Hoe groter de pijn die ons wordt aangedaan, hoe groter de boosheid en dus ook de boosheid richting onszelf.

Dit innerlijke, onbewuste conflict vormt volgens mij een belangrijke voedingsbodem voor een negatief zelfbeeld.

Vanuit de overtuiging dat we “niet goed genoeg” zijn, bouwen we vervolgens patronen om dat tekort te compenseren: perfectionisme, controle, pleasen, of (werk)verslaving.

Niet omdat dat is wie we in essentie zijn, maar omdat we proberen de verbinding met anderen te behouden. We zijn onbewust bang voor afwijzing. Bang dat wat we voelen, zoals onze boosheid, niet geaccepteerd wordt. En onder die boosheid ligt de diepere pijn van niet gezien of niet geliefd zijn.

Hiermee komen we bij de verdieping die de Stressortherapie aanbrengt in het begrijpen van onderdrukte emoties, een thema waarover ik in een eerdere blog al mijn eigen visie deelde.

Wat denk jij:

Zou het kunnen dat onze diepgewortelde overtuiging dat we niet goed genoeg zijn, ontstaan is uit de boosheid die we als kind niet mochten voelen?

Ik wist het niet

Ik heb nooit geweten 

dat ik zo boos was 

op het leven.

Op wat mij is aangedaan. 

Dat ik dat zo heb gevoeld 

zonder te ervaren. 

Ik kon niet weten 

wat ik niet wist.

Ik kon niet weten 

dat ik werd beschermd. 

Zodat ik het 

niet kon ervaren. 

Het ging aan mij voorbij

zonder te ervaren.

Maar het leeft

nog steeds in mij 

om te kunnen ervaren.

Aleid Winkler