Voor wie heb jij zo'n haast?

In mijn vorige baan als leidinggevende wilde ik aan alles voldoen en dat met aandacht en zorgvuldigheid. Met als resultaat dat ik van afspraak naar afspraak holde. Ik kwam overal net te laat en had geen tijd om uit te lopen. Ik was me chronisch aan het haasten.

Toen mijn covid-klachten chronisch werden, voelde ik hoeveel dat gehaast me kostte. Tijdens dit proces zei iemand heel treffend:

“Je mag opschieten, maar je hoeft je niet te haasten.”

Dat zeg ik nu vaak tegen mezelf als ik denk dat ik haast heb.

En inmiddels begin ik mijn werkdagen ook anders:

Met een wandeling buiten en een moment van reflectie.

Ik plan mijn sessies met genoeg ruimte zodat ik mag uitlopen.

Toch blijft het een uitdaging rustig aan te blijven doen. Ik ga me haasten als ik mezelf weer druk opleg. Of mezelf vertel dat iemand op mij zit te wachten.

Zoals laatst, toen de boodschappen werden bezorgd en ik vergeten was de kratten klaar te zetten. In mijn bekende drafje (dit keer zonder hakken) rende ik naar de schuur.

De bezorgster zei heel lief:

"Je hoeft je niet te haasten, hoor."

En ze heeft zo gelijk.

"Haastige spoed is zelden goed" is een cliché, maar niet zonder reden.

De meeste botsingen met mijn dochter ontstaan als ik haar zit op te jutten, alsof alles haast heeft en urgent is.

Je haasten is vaak een innerlijke beschermer. Een patroon dat je ooit hebt ontwikkeld om het goed te doen om zo afwijzing te voorkomen.

Dat patroon kan zich ook richten op je herstel. Dan wil je daar ook snel doorheen.

Je vergelijkt je tempo met dat van anderen.

Terwijl het misschien bij jou juist erger wordt nu je ermee bezig bent…

Dat is heel herkenbaar bij mind-body klachten. Zodra je in de buurt komt van jouw onbewust verdrongen emoties, schiet je systeem extra in de bescherming. Maar daar heb jij “geen tijd” voor 😉 

Toch kent jouw ziel haar eigen tempo.

En ons leerpad is om daaraan trouw te zijn.

Herstel laat zich niet forceren.

Dat verhoogt alleen maar de druk en dat blokkeert juist je herstel.

Dus vraag jezelf eens af:

Voor wie heb je eigenlijk zo’n haast?

De enige die echt op jou wacht…

Ben jij zelf.

En hij of zij heeft alle geduld.

Ontvangt je met open armen,

als je de tijd neemt om naar binnen te gaan.