Schaamte

Op onze wc hangen veel foto's en wat me opvalt: op bijna alle foto’s van voor mijn (tweede) beugel houd ik standaard mijn mond dicht. Zelfs op onze trouwfoto. Pas na mijn beugel op mijn 35e durfde ik mijn tanden pas te laten zien en sta ik met een volle lach op de foto 😁.

Best confronterend om terug te zien.

Als kind schaamde ik me vaak. Voor de kleding van mijn moeder, het harde zuurdesembrood dat ik onder mijn tafeltje opat. Voor het feit dat we anders waren dan ‘gewone’ gezinnen, een antroposofisch eenoudergezin (toen nog best bijzonder). En voor mijn broer die zich juist niet leek te schamen. Hij was expressief, zei wat hij dacht, deed wat hij voelde. En daar schaamde ik me dan weer voor…

Schaamte is een lastige emotie. We voelen het liever niet. Schaamte vertelt je dat je de afkeuring op jezelf bevestigd ziet in de ogen van de buitenwereld.

Schaamte kan ook andere emoties bedekken. Boosheid bijvoorbeeld en daaronder de angst voor afwijzing.

Als een kind wordt afgewezen op zijn boosheid – bijvoorbeeld omdat het iets niet krijgt of niet wordt erkend in wat het kind voelt – en de ouder daardoor uit verbinding gaat, leert dat kind: mijn boosheid is niet oké.

De boosheid klapt naar binnen. Het kind leert sorry te zeggen in ruil voor herstel van die verbinding.

En zo leert het zichzelf aan:

Ik mag geen boosheid voelen.

Ik moet me ervoor schamen.

Schaamte houdt ons klein. Terwijl juist dat deel van ons dat zich schaamt, dat bang is voor afwijzing, gezien en erkend wil worden.

Waar schaam jij je voor?

En wat zou er gebeuren als je dat gevoel even niet hoefde weg te stoppen, maar er met mildheid naar kon kijken?

Op mijn SoundCloud vind je daar een mooie oefening voor.