Neem de voordeur als je weggaat

Afscheid nemen is een belangrijk ritueel.

Dat wanneer je vertrekt, je ook echt afscheid neemt van de mensen met wie je zoveel tijd hebt doorgebracht.

Zodat er niet onzichtbaar een elastiekje blijft trekken naar het verleden, waardoor je eigen weg voorwaarts wordt belemmerd.

Veel mensen die ik begeleid, zitten aan het einde van hun dienstverband.

Ze kunnen of willen niet meer terug naar hun oude baan.

Ik raad iedereen aan om echt afscheid te nemen, ook als je al een tijd niet meer op het werk bent geweest.

Recent mocht ik op mijn oude werk een eigen gedicht voordragen bij het afscheid van iemand anders.

Ik stond daar weer, op die vertrouwde plek waar ik vroeger bij het vertrek van collega’s altijd een verhaal of gedicht deelde.

Bijzonder om weer te mogen doen.

De volgende dag sprak ik ‘toevallig’ een coachee die recent het traject bij mij had afgerond.

Op mijn advies had diegene ook afscheid genomen, terwijl de eerste neiging juist was om weg te blijven. Om via de achterdeur stilletjes te verdwijnen. Hoe waardevol het afscheid uiteindelijk ook was, er bleef twijfel of het wel goed was gegaan.

Omdat het contact raakte.

Omdat er toch nog een verlangen was om gezien te worden, erkend in hoe spannend het was om daar weer te zijn.

En die gevoelens mochten er eigenlijk niet zijn.

Want ging het wel goed als het nog zo raakte?

Was dit niet juist een keuze trouw aan zichzelf, waarom dan nog bezig zijn met de reactie van de ander?

Ik herken dat.

Ook ik wilde weer in contact met oud-collega’s, gezien worden, gevraagd worden hoe het nu met mij gaat.

De één zoekt die verbinding, waar de ander vermijdt of er niet aan toe komt.

Waarschijnlijk deed ik hetzelfde, dat realiseerde ik me ook.

Toch raakte het mij, én dat mocht er zijn.

Door mijn emoties toe te laten, het niet gezien, niet gehoord of buitengesloten voelen, herkende ik mijn oude pijn.

Het ging eigenlijk niet over nu, maar over dat kleine meisje in mij dat zich vroeger zo alleen kon voelen.

En waar ik nu naast kon gaan staan.

Juist door mijn pijn heen te gaan, kwam ik bij mijn dankbaarheid en trots.

Dat ik dit pad, los van mijn oude werkplek, ben gaan lopen voor mezelf.

Hoe spannend ook.

De reactie van de ander kan me nog raken, maar brengt me niet meer van mijn pad.

Afscheid nemen doet wat met je, ook al doe je het voor jezelf.

En het mag raken.

Je hoeft geen koele kikker te zijn als je trouw blijft aan jezelf.

Het is ook trouw zijn aan jouw emoties en wil.

Jouw emoties doen ertoe.

Jouw behoeften doen ertoe.

Gun jezelf een waardig afscheid van wat je hebt (moeten) losgelaten.