Heb je au-pijn of zeer-pijn?

Au-pijn is de ‘schone pijn’.

Je stoot je teen, brandt je hand of snijdt je vinger. Het doet flink zeer, maar daarna zakt het weer. Of het zakt na een paracetamol of rust. Je lijf geeft een helder signaal: er is schade, let op, neem rust zodat je kunt herstellen.

Zeer-pijn is de ‘vuile pijn’.

Dit is de pijn die blijft hangen, die chronisch wordt. Deze pijn is niet (meer) puur lichamelijk. Er is geen schone pijnprikkel meer, maar er zit een hele context omheen: emoties, herinneringen, ervaringen.

Een paracetamol helpt niet. Rust nemen is niet genoeg.

Bij zeer-pijn wordt de pijnprikkel overgenomen door emoties.

Die krijgen de dominante rol en versterken de pijn. Pijndemping vindt niet (goed) plaats, de prikkels blijven of worden juist sterker.

Misschien komt daar ook wel de uitspraak ‘hartezeer’ vandaan, met het hart als zetel van onze emoties.

Je hersenen bepalen of pijn een kort “au” (of uitdovende au) blijft, of verandert in een langdurige “zeer”.

En juist daarom is luisteren naar je lijf en jouw emoties zo belangrijk.

Doet het au of doet het zeer en wat doet eigenlijk daadwerkelijk zeer?

Durf je dat weer te gaan voelen?