De Stressortherapie in mijn woorden

De Stressortherapie geeft op sommige punten een andere verklaring dan je misschien gewend bent binnen de mind-body wereld. Ik neem je graag mee in MIJN kijk hierop, die ik ook heb vertaald in onderstaand gedicht. Ik hoop dat het je mag inspireren.

De ophaalbrug is een metafoor vanuit de Stressortherapie voor de poortwachter in onze hersenen. Staat de brug omhoog, dan komen emoties niet in ons bewustzijn en blijven ze actief in ons limbische systeem.

Zo ontstaan verstoringen en uiteindelijk aanhoudende klachten. Klachten waar we ons vaak wel bewust van zijn, maar die angst en onzekerheid oproepen.

Vanuit de mind-body visie houdt de angst voor deze klachten de klachten in stand. De Stressortherapie gaat nog een laag dieper: onder die angst ligt een onbewuste angst voor afwijzing door ons eigen lichaam.

Nogmaals, dit is mijn vertaling.

Als kind ontwikkelen we gedrag om de verbinding te behouden: pleasen, perfectionisme, controleren… Daarmee onderdrukken we onbewust de pijnlijke emoties van afwijzing, die te groots voelen om te dragen. En onze eigen behoeften, want met ons gedrag cijferen we onszelf weg.

In de Stressortherapie heet dat normgedrag. Houd je dat lang genoeg vol, dan raak je steeds verder verwijderd van jezelf. Uiteindelijk kunnen klachten ontstaan, omdat we emoties blijven onderdrukken.

De ophaalbrug blijft omhoog.

Die klachten maken ons bang en onzeker. En onbewust verschuift/vergroot daarmee de angst voor afwijzing: we zijn niet alleen bang dat de ander ons verlaat, maar dat ook ons lichaam ons in de steek laat. Dat we nooit meer beter worden.

We verplaatsen ons normgedrag zo naar de klachten: proberen ze te controleren, te vermijden, zijn er hyperalert op.

In onze poging afwijzing te voorkomen, doen we precies wat we altijd al deden en onderdrukken we onze emoties nog steeds. Zo houden we de klachten in stand en blijven we onszelf ontrouw.

Daar ligt ook de sleutel van ons (onbewuste) slot: vertrouwen. Met de juiste kennis kunnen we leren dat ons lichaam oké is, ons brein creëert de klachten. Het is veilig om trouw te zijn aan onszelf, emoties te voelen, te doen wat echt bij ons past.

Dan gaat de brug naar beneden, want we hoeven niets meer te onderdrukken.

Ons lichaam volgt ons dan vanzelf terug naar verbinding. En vaak zelfs volgt onze omgeving ook. De ander waarvoor we zo bang waren om door afgewezen te worden.

Ons lichaam wijst ons dus niet af met klachten; het nodigt ons juist uit om weer thuis te komen bij onszelf en het leven als onszelf te leven.

Ik begeleid je graag in dit proces terug naar jezelf.

Ooit voelde je je verlaten

en verliet je jezelf

uit angst te worden verlaten. 

Door jouw eigen verlaten 

voelde jouw lijf zich verlaten 

en verliet jouzelf. 

Jouw angst te worden verlaten 

werd zo jouw angst voor je lijf 

voor de afwijzing van jouw lijf. 

Doordat zij niet meer bleef 

toen jij bleef vertrekken

van jezelf en jouw lijf. 

Stel je eens voor

dat je terugkomt bij jezelf. 

Dat je durft te gaan leven 

als jezelf 

zonder angst te worden verlaten. 

Want jij blijft bij jezelf. 

Misschien ga je dan weer samenleven

met jezelf. 

Volgt je lijf je weer terug 

naar jezelf. 

En misschien 

volgt zelfs ook die ander.